In Nederland bieden consoliderende bestemmingsplannen in praktijk weinig rechtszekerheid. Om de haverklap worden bestemmingsplannen voor individuele ontwikkelingen aangepast. Voor omwonenden is bezwaar maken tegen bestemmingsplanwijzigingen pas mogelijk als deze ter inzage worden gelegd. Voor grootschalige gebiedstransformaties worden bestemmingsplannen herzien om ruimte te bieden aan gewenste ontwikkelingen. Ook hier geldt vaak dat omwonenden pas bij ter inzagelegging een zienswijze kunnen indienen. Het is moeilijk om op dit moment in het proces nog invloed uit te oefenen op de ontwikkelingen in een gebied. Uitzonderingen op deze regel komen natuurlijk voor, bijvoorbeeld als een bestemmingsplan wordt aangepast op basis van een stedenbouwkundig plan dat tot stand is gekomen na intensieve consultatie van bewoners.
De praktijk in Canada is anders, maar kent ook overeenkomsten met het hierboven geschetste. Maar nu komt de stad Toronto met een radicaal nieuw voorstel voor het vergunningensysteem voor ruimtelijke ontwikkelingen. Kern van dit voorstel is dat met de lokale gemeenschap een ontwikkelingsperspectief wordt geschetst voor een gebied. Dit perspectief definieert de kaders voor alle ruimtelijke ontwikkelingen in het gebied, waar niet van afgeweken kan worden zonder dat een nieuw ontwikkelingsperspectief met bewoners wordt opgesteld. Het is een systeem dat niet wordt opgelegd door de overheid, maar waar bewoners van een gebied zelf om kunnen vragen.
In deze longread wordt dit systeem uitgelegd en worden voor- en nadelen belicht. Waarbij overigens meteen suggesties worden gedaan om de nadelen te neutraliseren. Een inspirerend stuk, dat tot nadenken zet over wat deze benadering kan betekenen voor de Nederlandse planningspraktijk.