Overvecht moet een “Prachtwijk” worden. Om dit te bereiken kraakt een keur aan ambtenaren en adviseurs de hersenen tijdens de zoektocht naar een nieuwe richting voor Overvecht. De dadendrang is groot. Tientallen projecten zijn al voorbij gekomen. De één met meer succes dan de ander. Professionals, politici en stuurlui aan wal hebben allemaal een mening over hoe het moet. Er moet vooral veel veranderen. Flinke delen van de wijk zouden tegen de vlakte moeten.
Maar moet het wel helemaal anders? Is er niets aan Overvecht, dat al prachtig is? Ik vraag me vaak af waarom de slopershamer zo grof om zich heen zou moeten slaan. Moeten we het oude gedachtegoed afbreken en een nieuwe maakbare samenleving bouwen? Is alles wat we ooit bedachten dan zo slecht? Het belangrijkste probleem is dat men niet meer gelooft in Overvecht. Maar als je droom niet is uitgekomen, is de wijk nog niet mislukt. De wijk en de droom poets je niet op met een stortvloed aan projecten. Hoe goed de bedoelingen achter deze plannen ook zijn.
Het straatbeeld wordt bepaald door een bonte verzameling van moeders en kinderen in alle kleuren van de regenboog. Daar tussendoor crossen jongeren op scooters en ouderen achter een rollator. (Foto: Wouter Jan Strietman)
Ik geloof in de kracht van veel mensen die bij mij in de buurt wonen en graag bijdragen aan verbetering van de wijk. Die geloven in hun wijk. Zonder dat daarvoor de hele wijk overhoop moet. Misschien als meer mensen zouden zien wat ik zie, er meer mensen gaan geloven dat het niet alleen kommer en kwel is in Overvecht. Ik woon in één van de flats van 10-hoog die karakteristiek zijn voor de wijk. Ik woon daar niet helemaal toevallig. Ik ben er terecht gekomen via het project Lokaal Maatwerk. Dit is een experiment waarbij bijzondere regels gelden bij de toewijzing van sociale huurwoningen . Woningen die in enkele buurten binnen Overvecht vrijkomen, worden met voorrang toegewezen aan de meer kansrijke huishoudens. Doel is om de verdere concentratie van kansarme groepen in bepaalde delen van de wijk te voorkomen en de leefbaarheid te verbeteren.
Zo weet ik dat ik tot de kansrijke huishoudens behoor. En ben ik terechtgekomen in een huis van waaruit zich een nieuwe wereld heeft geopend. Een wereld vol kleur, vol hartelijkheid en ook, vol valkuilen. Ik leer iedere dag van het leven in een wijk als Overvecht. Ik kijk vaak om me heen. Ik zie verloedering. Ik zie de jongens die op straat hangen, wachtend op een toekomst die ze weinig zal bieden. Ik voel de spanning die veroorzaakt wordt door de opeenhoping van sociale problemen. Ik zie mensen die zich afsluiten van de wereld om zich heen. Ik zie leefwerelden botsen.
-200.jpg)
Achter de voordeur kampt de wijk met relatief veel werkloosheid, armoede, en gezondheidsproblemen maar ook criminaliteit en veel gezinnen zijn afhankelijk van de bijstand en andere sociale uitkeringen. (Foto: Wouter Jan Strietman)
Maar ik zie ook veel prachtige dingen. De wijk bruist van de initiatieven. Voor een goede verstaander zijn er genoeg positieve geluiden te horen. Je kunt er, relatief dicht bij de stad, goedkoop wonen en tegelijkertijd genieten van allerlei culturen om je heen. Ook al is het de laatste jaren ‘not done’ om het streven naar een multiculturele samenleving als iets positiefs te zien. Ik ervaar het als inwoner van Overvecht echter wel positief. Wat een warmte en gezelligheid. De rijkdom van het leven met veel culturen. Overvecht is bovendien een groene wijk, en als je wilt ben je zo in het prachtige buitengebied.
Ondertussen staan alle partijen in de startblokken, klaar voor een nieuwe start in Overvecht. Overvecht is zeker geen doodlopende weg en verdient het om te mogen dromen van een mooie toekomst. De vraag blijft hoe een nieuwe droom is vorm te geven. Of die ooit is waar te maken. En of die nieuwe droom wel nodig is.
—
Alle foto’s bij dit artikel door Wouter Jan Strietman